Selamat tahun baru Imlek.

Op oudjaarsavond van het Chinese nieuwe jaar zijn we weer op de plek waar het avontuur voor mij allemaal begonnen is: mijn gastgezin in Yogyakarta. Gezellig toch nog een beetje samen oud en nieuw vieren, terwijl we wachten tot we Wie is de mol kunnen kijken. Vandaag is Albertine ook achter de andere kant van het weer in Indonesie gekomen en zijn we heerlijk kleddernat geregend op de scooter. Nog 2 dagen in Yogyakarta en dan zullen we weer naar Nederland vliegen, mijn scootermevrouwtje zei al: Back to reality. Dat gevoel komt nu ook wel dichtbij wanneer ik me realiseer dat ik na een half jaartje relaxen straks weer vol aan de bak moet, en dat het op 4 februari allemaal al begint. Maar nu gaan we eerst nog even genieten, en komt er even een andere draai aan het reisverslag.. Het zal nu met vrouwelijke taal geschreven worden... (kijken hoe dat uitpakt. Ik ben dus niet verantwoordelijk en op geen enkele manier aansprakelijk voor wat hieronder staat!)

Nadat ik heel erg moeite had met links en rechts, maar Martijn mij uiteindelijk had gevonden in plaats van andersom... (okee nu begint Albertine echt zelf met schrijven)

Na mijn reis van ruim 24 uur stond ik opgelucht op mijn koffers te wachten op het vliegveld van Jakarta. Ik moest alleen Martijn nog even vinden maar dat zou niet moeilijk zijn want hij had duidelijk gesmst welke uitgang ik wel en welke ik vooral niet moest hebben, en er zouden ook mensen staan met zo’n bordje met mijn naam erop die me dan naar Martijn zouden brengen. Appeltje eitje dus. Maar toch niet. Ik had stiekem perongeluk toch de verkeerde uitgang genomen waardoor ik nergens Martijn zag, en ook geen bordjes met mijn naam, in plaats daarvan alleen maar allemaal rare taxichauffeurs die maar bleven vragen wie ik zocht en of ik toch niet liever alvast in een taxi zou stappen. Ik kon Martijn helaas niet smsen waar ik was want mijn beltegoed was precies op  Na 10 minuten heen en weer lopen van de ene naar de andere uitgang begon ik me toch een beetje zorgen te maken of we van elkaar nog wel zouden weten hoe we eruit zagen na zo lang. Gelukkig kwam precies op dat moment Martijn er aan en we leefden nog lang en gelukkig.
Na een nachtje in Jakarta zijn we zondag direct doorgevlogen naar Kuala Lumpur, Maleisie. De vlucht was heel goedkoop maar toch kregen we gratis drinken en konden we spelletjes doen en films kijken op zo’n schermpje. Heel leuk. Alleen Martijn z’n schermpje was kapot dus toen moest hij steeds over mij heen hangen zodat hij toch Fishy kon spelen. En Kuala Lumpur heeft een vliegveld middenin een palmbomenbos.

’s Avonds gingen we de stad in om eens te kijken hoe lang we het hier uit konden houden. Kuala Lumpur is best een mooie en grote stad, maar heeft weinig leuke toeristische dingen. Wel zagen we al snel de Petronas Twin Towers, twee hele hoge torens die mooi verlicht waren. We zijn naar een skybar geweest (op de 33e verdieping van een hotel) waarbij de ramen open waren, zodat we supergoed het mooie uitzicht konden zien. Dat was heel chill. Toen gingen we slapen in onze hotelkamer zonder ramen wat een beetje gek was want als je dan halverwege de dag wakker wordt lijkt het nog steeds nacht.
Na anderhalve dag chillen in Kuala Lumpur hebben we de slaaptrein richting Thailand gepakt. Voor mensen die niet weten hoe een slaaptrein eruit ziet: net als een gewone trein maar dan met bedden in plaats van stoelen.
We hadden allebei een onderste bed gelukkig, want die zijn wat breder en groter dan de bovenste bedden. We verveelden ons eerst een beetje dus hebben we zelf een kaartspel gemaakt. Uiteindelijk waren we langer bezig met het kaartspel maken dan met kaarten maar dat gaf niet.
Toen gingen we proberen te slapen wat niet echt lukte en toen na een best lange nacht kwamen we aan in Butterworth, nog steeds Maleisie. We kwamen hier om 6 uur ’s ochtends aan en onze volgende trein zou pas om half 4 ’s middags vertrekken. Dan denk je: Leuk, ff een dagje sightseeing Butterworth, is vast wel een leuk stadje, komt goed. Viel tegen. We besloten eerst een taxi te pakken naar de Mac zodat we konden ontbijten. De taxichauffeur was een beetje erg apart. Hij kon de MacDonalds niet vinden dus toen dacht hij dat het logisch was om op een random plek z’n auto neer te zetten, eruit te stappen, verdwaasd om zich heen te kijken en te mompelen: Mac Donalds? Mac Donalds? ... Dat was best wel grapsig. Martijn heeft hem vervolgens uitgelegd dat hij er al langs was gereden dus dat we alleen maar een stukje terug hoefden te rijden. Alles kwam goed en een kwartiertje later zaten wij lekker aan een broodje ei met een bakkie koffie. Heel fijn.

Maar toen was het nog maar 7 uur en nog steeds geen half 4 ’s middags.... Al snel merkten we dat Butterworth bijzonder weinig voorstelde, behalve een grote shopping mall en een vogeldierentuin waarin wij de enige bezoekers van de maand waren, en waar naast loslopende vogels ook krokodillen en slangen waren. Gek he? Maar 1 vogel kon praten dus die zei hallo als je de dierentuin in ging. Maar ook als je weer weg ging.
We waren overigens verreweg de enige blanken/toeristen in Butterworth wat wel grappig was, de taxichauffeur die ons ’s middags naar het station bracht vertelde dat hij ons ’s ochtends al had zien lopen. Maargoed, het was dus eindelijk middag geworden, eindelijk mochten we onze volgende trein in, die ons naar Chumphon (Thailand) zou brengen. Vanaf daar zouden we met de boot naar Koh Tao gaan. Deze trein was een stuk beter dan de vorige, met grotere bedden waardoor we chill konden slapen. De volgende ochtend vroeg zijn we vanaf Chumphon met de bus naar de haven gegaan, waar we weer een paar uur moesten wachten, dit keer op de boot. We hadden een beetje pech trouwens want het was ‘slecht’ weer, de zon scheen wel maar het waaide heel hard, waardoor de boottocht heel woest was en er kotszakjes werden uitgedeeld en dat soort dingen. Heel naar, maar des te chiller was het om voet aan wal te zetten op Koh Tao, een heeeeel mooi eilandje, hier konden we het wel even volhouden.

Ik vertel geloof ik een beetje veel details. Ik zal even kort wat dingen over Koh Tao vertellen. Koh Tao is een klein eiland, namelijk maar 21 vierkante kilometer. Dit is wat je er kan vinden: scooter verhuur, hotels, tattoo shops, massage salons, kappers, barren, duikscholen en souvenir winkels. We hadden bedacht dat het leuk was om een fiets te huren (we hadden heus wel gezien dat bijna niemand dat had, maarja, hè, fietsen is zo leuk), maar na 5 minuutjes fietsen hebben we ze ingeruild voor een scooter want de wegen waren toch wel erg steil. 

We hebben heerlijke dagen op Koh Tao gehad, met erg veel zon, goede hotels, mooie stranden, lekker eten, goedkope cocktails, etc. Helaas heb ik mijn tas (inclusief paspoort, iPhone en camera) af moeten staan aan iemand die dacht dat hij deze hard nodig had. Hij is gestolen op een terras. Heel jammer en balen en huilen en stom en niet leuk maar we hebben onze vakantie er zeker niet door laten verpesten. Netjes aangifte gedaan en de politie erop afgestuurd, die ons vervolgens netjes vertelde dat de tas echt spoorloos was, dus we kregen een politie rapport mee. In het Thais  Leuk voor de verzekering.

Goed, vanwege dit alles waren we verplicht om naar Bangkok te gaan voor het aanvragen van een nieuw paspoort, en vooral een noodpaspoort. Zondagnacht hebben we de slaaptrein vanaf Chumphon naar Bangkok gepakt, en maandagochtend zaten we bij de ambassade papiertjes in te vullen. Een noodpaspoort duurt ongeveer 3 dagen, dus die zou er precies op tijd zijn om onze vlucht naar Indonesië van donderdagavond wel te halen. In die 3 dagen konden wij mooi Bangkok eens even goed bekijken. Demonstraties waren er natuurlijk veel, maar dat ging er meestal heel vredig aan toe. Zelfs op de hoek van de straat waaraan ons hotel stond was een plek waar gedemonstreerd werd, dus daar zijn we vaak langs gekomen. Wat je dan ziet is heel veel mensen die een beetje staan te chillen, met daaromheen heen veel tenten. Soms is er een zanger of band aan het optreden en soms staat iemand wat dingen te roepen waarna iedereen op rood wit blauwe (ja, dat zijn ook de kleuren van de Thaise vlag) fluitjes gaat blazen. Vooral veel herrie dus.
Bangkok is verder een toffe stad, we hebben veel met de skytrain gereisd, dat werkte prima. We zijn naar verschillende mooie tempels geweest, en naar de skybar uit de film the Hangover part II.(verdieping 64) Het uitzicht was supermooi  We hebben nog wat leuke dingen gedaan in Bangkok en genoten (en soms niet genoten) van het hele warme weer. 30+ graden elke dag. Pfieuwww.

Gisteren (donderdag) kregen we bericht dat mijn noodpaspoort binnen was. Die hebben we opgehaald (het is een mooi lelijk roze boekje), dus toen had ik eindelijk weer een identiteit(sbewijs). ’s Avonds zou onze vlucht naar Indonesië gaan. We vlogen met Air Asia en de mevrouwtjes bij de balie vonden het nodig om heel erg moeilijk te gaan doen over het feit of ik Indonesië wel in zou mogen met dit noodpaspoort. Blabla. Bellen. Mailen. Moeilijk. Wachten. Bellen. Mailen. Okee, ik zou wel mogen vliegen maar het zou aan de Indonesische immigratie office liggen of ik het land wel in zou mogen. Spannend!

De mevrouwtjes van Air Asia wisten blijkbaar niet goed hoe makkelijk dingen gaan hier in Indonesië en hoe lui Indonesiërs zijn. BAM, stempel, en ik was door de douane. Nog eerder dan Martijn;) Alle stress voor niks dus. Na 5 uurtjes wachten op het vliegveld in Jakarta vlogen we door naar Yogjakarta, en daar hebben we er nu dus een dagje opzitten. Martijn heeft me al veel van de stad hier laten zien, superleuk Alleen het weer is hier dus minder superleuk want het is regenseizoen dus je regent de hele dag zeiknat. Maarja, hoort erbij.

Dit weekend gaan we nog coole dingen doen, zoals naar de Borobudur tempel en waarschijnlijk nog olifant rijden. En dan is het toch echt voorbij allemaal. Zonder telefoon en (echt) paspoort terug naar Nederland. En zonder zon waarschijnlijk, die ik waarschijnlijk nog wel het meeste ga missen van alles. Ik kan terugkijken op twee heerlijke weken, waarin ik heel veel heb genoten, gezien, gedaan, en gelachen. Tot snel! X Albert